Dlaczego dajesz tylko strach?

I siebie widzę rozdzierającą swoją skórę na rękach z niezwykłą łatwością i spokojem.I widzę krwawe ciało wyłaniające się spod strzępów skóry. I przyglądam się temu błądząc poza ciałem.I budzę się zdziwiona, że ten przerażający z pozoru sen mnie nie wystraszył. I dalej śni mi się pokój znajomy  i Szwagier mój rozbawiony zdzierający tapetę,ukazując obraz nędzy i rozpaczy, żałosne brudne ściany.A ja z boku gdzieś cicho mówię- "nie... przykleimy, żeby przynajmniej z wierzchu wyglądało jakoś".I budzę się wymęczona tymi snami z oczami spuchniętymi płaczem wczorajszym.
Płaczem zmęczenia, moimi brudnymi ścianami.Jestem tą ścianą brudną..Jestem tą dziewczyną ze spokojną twarzą zdzierającą skórę, pragnącą oczyszczenia.
Oczyszczenia nie ma.
Ściany pamiętają te historie mroczne.Wypełniona jestem lękiem, że zapamiętane wzorce mogą być silne.Nie zaznałam miłości macierzyńskiej, nie dane było mi obserwować normalnego zdrowego związku.
Czy dlatego ogarnia mnie nagle histeria? czy dlatego poddaje w watpliwość wszystko?
Uciekam czasem i boję się przywiązać do ludzi.Bo ludzie odchodzą.Zostawiają bez słowa wyjaśnienia.Bo się boję.Bo są dni, takie jak wczoraj gdy  sama siebie sprowadzam do rynsztoka.Obwiniam za wszystko.Druzgocze.Nazywam matką bylejaką.
Czuję, że mam dysfunkcję.Nie potrafię się przyjaźnić, wejśc w cieplejszą relację.W związku pragnę bliskości i odpycham boleśnie.Normalne?Zdrowe?Nie sądzę.Być może przyjdzie mi wrócić kiedyś na terapie pt "mój dom rodzinny ,patologie z nim związane i ich wpływ na moje życie teraźniejsze".
Wczoraj był wpis.
Nikt nie chciałby go przeczytać, nawet ja dzisiaj.
Rachunek sumienia zrobiłam.Może nie uda mi się być lepszą ale może chociaż mniej rozdartą, zaklejoną ścianą...
Może kiedyś.