Każda lawina od niczego się zaczyna...

Zaskoczenie...Ulga...Ukojenie...

Ostatnie dni przyniosły mi więcej niż mogłabym przypuszczać.Na początek złego.Lawina śnieżna spadła ze strony Teściów.W ostatnich dniach zapisałam się na prawko, nawet nie spodziewałam się, że stanie się to tak ogromnym,  nieprzyjemnym punktem zapalnym. A może po prostu czymś, co przepełniło czarę goryczy...

Teściowa oznajmiła mi oschle przez telefon, że słyszała"że trzeba się zająć dzieckiem" oraz że "im nie pasuje", ponieważ przyjdą fachowcy od ogrodzenia, którym trzeba podać kawę i ciasto.Podziękowałam za informację i rozłączyłyśmy się. Zaczęłam dzikie kombinacje, kto zajmie się Fistaszką pod moją dwugodzinną nieobecność, gdy miałam jechać podpisać umowę i nie ukrywam- zgotowałam się argumentem, który usłyszałam. Nie wiem w czym Mała miała by przeszkodzić w podawaniu kawy i ciasta.Ech..

Wieczorem po 21 miał przyjechać Szwagier zmienić mnie, żebym spokojnie mogła pójść do pracy.Zamiast niego pojawili się Teściowie.

Atmosfera gęsta, że można by kroić ją nożem.I zaczęło się.Teściowa podniesionym głosem zarzuciła, że nie zapytałam ich czy mogę na prawko się zapisać, że teraz oni będą musieli więcej zajmować się dzieckiem.Uderzyło mnie stwierdzenie "musieli", poza tym dlaczego miałabym konsultować/pytać! ich o pozwolenie w tego typu decyzjach.Temat był przemyślany, miałam jeździć na wykłady, kiedy Mąż będzie z Mała, a jazdy odbywać wieczorem. Ale o to nikt mnie nie zapytał.Zaczęła krzyczeć i napędzać się, Mała obudziła się i płakała. Stanowczo powiedziałam, żebyśmy wyszły do drugiego pokoju i żeby ściszyła głos.W drugim pokoju już wydzierała się, że o dziecko nie dbam, że pupa odparzona bo pieluch nie zmieniam (kupili inne pieluchy bez konsultacji ,po których Mała miała strupki na pupie), że ona dwóch synów wychowała, ona wie od czego odparzenia się robią. Wyszła z pokoju. Tego było za wiele. Dziecko płaczące w drugim pokoju, rozbudzone na amen.Byłam osłupiona i zszokowana tym co przed chwilą się wydarzyło. Miałam to poczucie, że zaraz muszę wyjść do pracy, a cała chodziłam z nerwów.Próbowałam uspokoić wystraszoną krzykami Małą, gdy okazało się ,że Teściowa się rozkręciła na dobre. Krzyczała, że nie myślę.Powiedziałam jej milionowy raz, żeby do ciężkiej cholery przestała krzyczeć i wtedy padło "Ja się Twojej Matce nie dziwię!".Zamarłam.Moja Matka nie utrzymuje ze mną kontaktu . Zerwała go, gdy byłam w drugim miesiącu ciąży. Nie zna mojej Córki i nie chce znać.Jest to niezmiernie bolesny temat i czuły punkt.Cios poniżej pasa.Starczy, powiedziałam, już powiedziałaś Mamo za wiele. "Wcale się Twojej Matce nie dziwię" ona na to wykrzykując te cholerne słowa drugi raz. Proszę, żebyście opuścili mój dom, wycedziłam przez zęby. Powtórzyłam to trzykrotnie. Za trzeci razem powtórzyłam dobitniej kierując słowa do Teścia, który oglądając mecz! dawał ciche przyzwolenie na toczącą się jadkę.Z przedpokoju dobiegło mnie jeszcze "widzisz jaka nie wychowana jest!".

Byłam roztrzęsiona. Dygotałam.W moim własnym domu!Ktoś będzie krzyczał na mnie, budził moje śpiące spokojnym snem dziecko!

Do pracy nie poszłam, licząc się z tym, że mogę ją stracić.Mąż zrobił wielkie oczy na mój widok. I co teraz?Przecież jest kiepsko między nami, a to jego rodzice. Byłam przygotowana na to, że to już koniec. Że ta okropna sytuacja to gwóźdź do trumny dla naszego związku. Usiadł na podłodze gdy opowiedziałam mu co przed chwilą się wydarzyło.Był w szoku.Siedział tak długo, po czym wstał i przytulił mnie.

Następnego dnia, gdy zadzwonił do rodziców, wyszłam do drugiego pokoju.Nie chciałabym usłyszeć znowu czegoś co zrani mnie do żywego.

Krzyczał.Że nie życzy sobie awantur w naszym domu, wydzierania na mnie,że jeśli opieka nad wnuczką jest dla nich problemem- nie będą się nią zajmować. 

Rozłączył się nagle.Później powiedział mi, że usłyszał, że przyjeżdżać może. Ale beze mnie.

Powiedział, że poszukamy niani, albo żłobka, że damy radę razem, że mnie kocha i nie zostawi samej.

Pracę udało się uratować, nie straciłam jej.

Mam ogromny niesmak, ta sytuacja, tkwi we mnie w uszach dzwonią bolesne i krzywdzące słowa.Nie wiem jak będą wyglądać relacje kiedyś. Wiem jedno- dziś nie wyobrażam sobie rozmowy z nimi. To jedne z tych słów, po których odwrotu nie ma. Bo jak odwrócić słowa, że nie dbam o dziecko, że zrozumiałym jest faktem, że moja matka mnie nie chce i nie potrzebuje?

Wiem też, że ucierpiało moje dziecko. Stało się pionkiem w jakiejś dziwnej przepychance, której nie jestem w stanie pojąć, zrozumieć. Wiem też, że decyzja, żeby Małą zajmowali się Teściowie nie była słuszna, że coś się spiętrzyło, nawastwiło, że sytuacja ich przerosła a brak rozmowy doprowadził do eskalacji wściekłości.Wiem, że konflikt synowa- teściowa musiał zacząć się już zdecydowanie wcześniej, że gniew był sumą wielu zdarzeń, że brakło szczerej rozmowy. Rozumiem, że można się zdenerwować, nie być na coś gotowym, jednak ta forma jest dla mnie nie do przyjęcia. I nigdy nie w moim domu.

Czemu więc ulga?

Mam oparcie w Mężu, W sytuacji w której najmniej się go spodziewałam stanął za mną murem.

Wiem, że damy radę. Razem.

I jeśli kiedykolwiek dane będzie Ci to przeczytać...

Dziękuję.