Księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie

Nie wiem dokładnie od kiedy,ale na pewno od jakiegoś czasu moja codzienność przestała być histeryczna.Już nie czuję się jak zaszczute, zgarbione zwierzę.Mam wrażenie że coraz częściej prostuję głowę ,a kroki są pewniejsze i bardziej stanowcze.

Dziś wracając z pracy po nocce z ogromną mocą dotarła do mnie myśl- jestem szczęśliwa.Mam przy sobie największy skarb- codzienność wypełnioną miłością. 

Dziś sądzę,że tak miało być.To miało się zdarzyć.Prawdą jest, że teraz stojąc dalej wzrok mi się wyostrzył i więcej dostrzegam. Wiem, że dziecko nie uczyło się miłości i szacunku patrząc na nas rodziców. Że byłam ja i Mimi, on i Mimi.Nie było w tym nas jako rodziny.

A teraz?Skupiony na walce o kołdry,kina domowe kolejny raz zgubił istotę sprawy.Sedno.

Może pozostaje współczuć?Ilekroć Mimi uczy się czegoś nowego,on traci coś bezpowrotnie.Bezcenne chwile.

Myślę, że nie chcę wybaczać dzisiaj tego, że na skutek jego paru krzywych ruchów i decyzji moje życie stanęło na głowie.Że okrutnie rozdziewiczył mnie z naiwności.Wiary, że słowa "na zawsze"mają jakąkolwiek wartość.

Pozbawił poczucia bezpieczeństwa, fundując bardzo wiele gorzkich chwil.Wiem, że już nigdy nie będę taka sama.Coś się zmieniło, coś umarło we mnie a jednocześnie odchodząc zrobiło miejsce na nowe.Lepsze.Bo pomimo, że żyję dziś w jednopokojowym mieszkaniu, zarabiam 1400zł mam coś czego nigdy nikt mi nie odbierze.Dumna jestem z siebie dziś.Zdałam ten egzamin.Kosztowało mnie to bardzo wiele, ale wyszłam z tego obronną ręką i najważniejsze- z godnością.

Miłości do dziecka mu nie wleje i nie zamierzam.
Wiem jedno...

Nie jest sztuką spłodzić dziecko.Ojcem może być prawie każdy, Tatą-już niekoniecznie.